Over wat er gebeurt als je lichaam wil beschermen wat te kwetsbaar voelt
Soms gebeurt het plots.
Eén gebeurtenis, één brief, één zin — en iets vanbinnen trekt samen.
Alsof je hele lijf even stokt.
Je hart klopt sneller, er komt een druk op je borst, een knoop in je buik.
Je keel voelt dicht, de tranen branden ergens diep, maar komen niet.
In de mist van weerstand ontvouwt zich langzaam wat het lichaam al wist.
Je probeert nog te begrijpen, te redeneren, te relativeren.
Maar je lichaam is al lang vertrokken.
Het neemt het over.
Dat is niet vreemd.
Dat is overleven.
Je lichaam herkent iets van vroeger, iets dat ooit te groot of te pijnlijk was om helemaal te voelen.
En dus doet het wat het altijd heeft gedaan: beschermen.
Het is een oud patroon van zorg, niet van zwakte.
Een reflex van een systeem dat zegt: “Pas op, dit voelt onveilig.”
Ook al ben je nu veilig — jouw zenuwstelsel weet het soms nog niet.
Wat er in je lichaam gebeurt
Wanneer spanning of angst je overvalt, schakelt je lichaam over op alarm.
Je adem versnelt, je spieren spannen op, je gedachten razen.
Het is het sympathisch zenuwstelsel dat aan het stuur komt: vechten, vluchten of verstijven.
En soms… voelt het alsof je jezelf verliest.
Alsof je wat vanop afstand kijkt, niet meer helemaal aanwezig bent.
Dat is je systeem dat je probeert te beschermen tegen teveel — het zet een soort mist tussen jou en wat pijn doet.
Dat is niet gek.
Dat is menselijk.
Maar het vraagt zachtheid om er weer uit te komen.
Terugkomen in jezelf
Wanneer je merkt dat je lijf gespannen is en je hoofd overloopt, hoef je niets op te lossen.
Je hoeft enkel te voelen dat je er nog bent.
Leg een hand op je hart.
Voel je voeten op de grond.
Adem langzaam in… en uit.
Zeg zachtjes tegen jezelf:
“Ik mag hier zijn.”
“Ik ben veilig genoeg om te voelen.”
Soms helpt het om naar buiten te gaan.
De wind te voelen, de lucht te ruiken.
Of in de nabijheid van een paard te zijn.
Want paarden reageren niet op woorden, maar op energie.
Ze voelen jouw spanning, jouw adem, jouw ritme — en nodigen je uit om terug te zakken.
Niet met oordeel, maar met aanwezigheid.
Hun rust, hun gronding, hun puurheid helpen je herinneren aan iets in jezelf dat ook weet: ik hoef niets te bewijzen om te mogen zijn.
Tijd, zachtheid en vertrouwen
Er zijn dagen waarop je even niet weet hoe je verder moet.
Waarop alles te veel is, te snel, te hard.
En dat is oké.
Je hoeft het niet vandaag allemaal te dragen.
Soms is de enige stap die telt:
een zachte adem,
een traan die eindelijk durft te komen,
een blik van iemand die zegt: “ik zie je.”
Heling is geen rechte lijn.
Het is eerder een golvende beweging — van spanning naar ontspanning, van hoofd naar hart, van breken naar opnieuw openen.
Geef jezelf tijd.
Om te voelen.
Om te ademen.
Om te zijn.
Want wat vandaag als een storm door je heen raast,
wordt ooit weer de wind die je adem draagt.
🎧 Thuiskomen in je lichaam - een korte ademhalingsoefening (3min)
Soms is een paar minuten vertragen precies wat je nodig hebt.
In deze audio neem ik je mee in een eenvoudige ademhalingsoefening die je helpt om te zakken uit je hoofd, terug in je lichaam.
Je hoeft niets te doen - alleen luisteren, ademen, ... en zijn.
Deze oefening is een uitnodiging tot regulatie en rust.
Doe ze gerust op een plek waar je je veilig voelt - zittend, liggend, of zelf tijdens een wandeling.
Haal adem.
Voel de rust, het ritme, de ruimte.
Neem de tijd.
🤍
JE HOEFT NIET KALM TE BLIJVEN OM RUST TE VINDEN,
JE HOEFT ENKEL BIJ JEZELF TE BLIJVEN, TOT JE JE WEER VEILIG VOELT.
🤍
Reactie plaatsen
Reacties